دربی هفتاد و هفتم با نتیحه بدون گل پایان یافت تا بیم آن به سراغمان بیاید که نکند قصه تساوی های متوالی یک – یک این بار جای خود را به بازی بدون گل بدهد.
تاکتیک پایه:
قلعه نویی تیمش را با روش 3-3-4 چیده بود که البته نحوه بازیشان تا هنگام ورود مجیدی به بازی بیشتر 1-5-4 بود. در اختیار نداشتن خسرو حیدری و هاشم بیگ زاده، دو بال اصلی استقلال که بار عمده حملات این تیم را به دوش می کشیدند، تغییرات اجتناب ناپذیری در تیم قهرمان فصل گذشته لیگ ایجاد نموده بود که در نهایت به نفع/ضرر آبی ها شد. آنها با علم به این موضوع و نداشتن بازیساز در میانه میدان اساس هجومیشان را بر بازی مستقیم گذاشته بودند و البته به علت دور بودن سه مهاجم (اسمی) از دروازه نیلسون از ایجاد موقعیت عاجز بودند.
دایی نیز برای این دیدار خاص شاگردانش را با سیستم 2-4-4 لوزی روانه میدان کرده بود. او که از غیبت دو مهره اصلی استقلال در سمت راست و چپ مطلع بود، طوری تیمش را ارنج کرده بود که بتواند از دهنوی در سمت راست و صادقیان از سمت چپ برای یورش به دروازه رحمتی استفاده کند، اما شکل بازی و در اختیار نگرفتن به اندازه کافی توپ توسط تیم پرسپولیس آنها را در خلق موقعیت ناکام گذاشته بود.
دیدار سنتی استقلال – پرسپولیس سنت شکنی نکرد، به طوری که نیمه اول بسیار کم حادثه ای را شاهد بودیم. نکته مهم این نیمه، نگاه شخصی بازیکنان به داربی بود. بازیکنان درگیری های بی موردی را با یکدیگر ایجاد می کردند و با توسل به خشونت خطاهای متعددی را انجام می دادند که این مساله به بازی اجازه نمی داد سرعت بگیرد و مرتب به وسیله داور از جریان می افتاد.
تغییرات مربیان:
قلعه نویی تعویض قابل پیش بینی اش را با مصدومیت سیاوش اکبرپور در همان دقایق پایانی نیمه نخست انجام داد. قلعه نویی که سورپرایزی روی نیمکت نداشت در بین دو نیمه تغییر محسوسی در تیمش ایجاد نکرد تا 45 دقیقه دوم را با توجه به شرایط بازی پیش ببرد.
دایی که تیم کامل تر و سرحال تری در اختیار داشت بین دو نیمه به ترکیب خود دست نزد تا همان رویه نیمه اول را دنبال کند. این نشان می داد که دایی به تاکتیکش اعتماد داشت.
نیمه دوم کمی بهتر آغاز شد اما بازیکان بی تکنیک کناره زمین در هر دو تیم آنقدر زیاد بودند که توپ مدام در این مناطق یا به اوت زده می شد و یا لو می رفت. این نشان دهنده اتکای بیش از حد تیم های ما به استفاده از کناره ها برای ایجاد موقعیت دارد. به خصوص که در سمت راست پرسپولیس و چپ استقلال این بی تکنیکی با وجود خانزاده، دهنوی و نوری به اوج رسیده بود.
استقلال که از وجود بازیکن کناری بی بهره بود بی خطر بود. البته در کل 90 دقیقه به ازای هر 15 دقیقه یک موقعیت گل هم شاهد نبودیم و این خصلت در هر دو تیم مشترک بود. وقتی محمد نوری، بازیساز اصلی سرخ پوشان در میانه میدان و بدون هیچ فشاری آنچنان زیر توپ می زند که توپ ثانیه هایی را روی هوا می غلطد نباید انتظار دیگری هم داشت.
در دربی 77 منفی ترین نکته دیدار بزرگ نیم فصل، بی تفاوتی بازیکنان میلیاردی و نگاه فردی به بازی بود. آنها فقط توپ را از خود دور می کردند و تنها در صورتی خود را به زحمت می انداختند که با بازیکن رو در رو کری داشته باشند. این نکته فاجعه بار با حضور خلعتبری در زمین به شدت نمایان شد. ضمن آنکه با وجود نفرات سر زن پر شمار در هر دو تیم، تعداد ارسال های موفق به خاطر استرس بالا میان بازیکنان هر دو تیم به شدت پائین بود و جالب آنکه از روی نیمکت تغییری در نحوه بازی و روی آوردن به بازی زمینی ندیدیم.
دیداری که به بدترین شکل ممکن و کسالت بارتر از دفعات قبلی پایان یافت دو مهره خوب هم داشت. در تیم استقلال عمران زاده بسیار موثر عمل کرد. او در دقایقی جور همه همبازیانش را کشید تا توپ دروازه رحمتی را تهدید نکند، در حالی که در خیلی از دقایق نفرات کناری او در انجام وظایف شخصی قصور کردند. همچنین در تیم پرسپولیس نمایش پیام صادقیان جوان قابل توجه بود. او انگار تجره چند دربی را داشت و جز تکل احساسی دقایق پایانی روی پای نکونام، هیچ قت اسیر حساسیت های بازی نشد و پا به توپ ترین بازیکن میدان هم بود.
نمایش سرشناس ترین فوتبالیست های ایرانی یک بار دیگر زنگ خطر را برای فوتبال ملی به صدا درآورد. وقت بیدار شدن است، دربی هفتاد و هفتم هم تمام شد!
